Idea wychowania bez nagród i kar jest mi bardzo bliska. Dzięki temu wiem jednak, że jej wdrożenie w codzienne życie bywa problematyczne.
Niełatwo jest odróżnić naturalne konsekwencje od sztucznie nałożonej kary. Jeszcze trudniej jest wyzbyć się nawyków i wychowawczych przyzwyczajeń, którymi przesiąkliśmy już jako dzieci.
Właśnie o tym jest książka Alfie’go Kohna Wychowanie bez nagród i kar.
Około miesiąc temu w sieci ukazał się ciekawy artykuł dotyczący badań, którym poddała się Rebecca Saxe ze swoim dwumiesięcznym synkiem, Percy’m. Artykuł przedstawia niezwykły obraz rezonansu magnetycznego, na którym widzimy, co dzieje się w mózgu zarówno dziecka, jak i mamy podczas buziaka w czoło.
Mózg dziecka i mamy zalewa fala neuroprzekaźników i hormonów: oksytocyna, zwana hormonem miłości, serotonina, czyli hormon szczęścia i dopamina, które pełni ważną funkcję w działaniu układu nagrody. Więcej o wynikach badań TUTAJ.
Odmawianie dziecku bywa niełatwe. Po części dlatego, że my, rodzice, najchętniej przychylilibyśmy naszym dzieciom nieba, a widok zdruzgotanej małej twarzyczki łamie nam serce. Ale także dlatego, że to właśnie my będziemy ponosić konsekwencje tej odmowy.
Wielkimi krokami zbliża się wrzesień, a wraz z nim dzień, w którym Ignacy oficjalnie stanie się przedszkolakiem. Przed podobnym wyzwaniem staje co roku bardzo dużo rodziców i ich pociech. Ci z nich, którzy uważają, że nie mają w związku z tym żadnych obaw raczej kłamią lub sami się oszukują. Na szczęście na pomoc spieszą takie książki, jak Akcja adaptacja Agnieszki Stein.
Myślałam, że będzie łatwiej. Że od początku instynktownie będę wiedziała, co robić. Że poradzę sobie z wszystkimi trudnościami. Zawsze będę pamiętać że to tylko dziecko, że to taki etap i że takie zachowanie jest ważne dla jego rozwoju. I nic mnie nie przerośnie. Wszak moją tajną bronią jest wiedza. Niejedno wiem i niejedno widziałam. Dość sporo też przeżyłam, a jednak tak bardzo się pomyliłam.
Na polskim wydaniu książki Porozumienie przez współpracę dr Rossa Greene widnieje obiecujące zapewnienie autorstwa Adele Faber (tak, tej Adele Faber od Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały (…)), że ‘Wzmacnia Rodziców oraz Dzieci’.
Nie to, że taka zapowiedź w ustach takiego czytelnika sprawiła, że spodziewałam się nie wiadomo jakiego oświecenia lub doznań podczas czytania. Rozbudziła jednak nadzieję, że to naprawdę pożyteczny i pomocny poradnik dla rodziców. Na szczęście nadzieja ta nie została zawiedziona.
Temat przemocy wobec dzieci poruszam wszędzie, gdzie się da. Gdzie tylko się da mówię o tym, jak bardzo jest szkodliwa, nieskuteczna i jak wielkie rany zostawia na psychice. Zabieram głos w każdej możliwej dyskusji, bo wydaje mi się, że takich głosów nigdy dość.
O dziecięcej psychice wiemy dziś dużo więcej niż kiedyś. Znamy stanowisko ekspertów i naukowców na temat bicia dzieci. A jednak statystyki w naszym kraju są porażające. 43% Polaków akceptuje obecność klapsów w wychowaniu, a 24% jest zdania, że lanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło.
Dość długo nosiłam się z zamiarem przeczytania książki Wychowywanie chłopców Steve’a Biddulpha. Miałam sporo obaw związanych chociażby z oddzielnym traktowaniem dziewczynek i chłopców w procesie wychowania.
Bałam się, że takie podejście będzie wzmacniać wśród rodziców i tak już wszechobecną i często nieświadomą steteotypizację ich dzieci. Już po lekturze książki mogę stwierdzić, że moje obawy jednocześnie trochę się potwierdziły, a trochę nie. O tym jednak może za chwilę.
W miniony weekend wybraliśmy się po raz pierwszy, choć na pewno nie ostatni na Łódzki Rajd Przedsiębiorców. Samo wydarzenie było naprawdę fantastycznie zorganizowane. Dawno się tak nie ubawiliśmy i zintegrowaliśmy jednocześnie. Wszystkie zadania, a właściwie atrakcje były naprawdę świetnie zorganizowane i ciekawe, niezależnie od tego, czy uczestnik miał 2, 40, czy 70 lat.
Choć całe wydarzenie zrobiło na nas ogromne, bardzo pozytywne wrażenie (za co wielkie brawa należą się organizatorom z Łódzkiej Izby Przemysłowo – Handlowej) to ja właściwie nie o tym dziś chciałam.
W tym roku postanowiłam, że to nie ja napiszę wpis z okazji Dnia Matki. Tego, kto jest ciekawy, co mam na ten temat do powiedzenia odsyłam do zeszłorocznego wpisu.
W tym roku w Dzień Matki postanowiłam oddać głos innym Mamom. Kobietom, które znam, lubię, kocham i szanuję. Miałam szczęście i część z nich zdecydowała się odpowiedzieć na pytanie, które im zadałam:
