Rodzicielstwo bliskości zyskuje coraz więcej zwolenników. Równie szybko, jak rośnie wiedza o nim, rosną także związane z nim […]
Mity rodzicielstwa bliskości
Self – regulation. Szkolne wyzwania – recenzja
Self – regulation Szkolne wyzwania to bardzo wyczekiwana książka Agnieszki Stążki – Gawrysiak. Jest to już druga część […]
Dlaczego tak trudno przepraszać dzieci?
Błędy w rodzicielstwie są zupełnie naturalne. Właściwie w każdym obszarze życia błędy są po prostu nieuniknione, to naprawdę […]
Dziecko Pielęgnacja i wychowanie – recenzja
Kiedy trzymałam w ręku nowe, zaktualizowane przez Roberta Needlmana wydanie kultowego poradnika Benjamina Spocka Roberta, liczyłam na porządną […]
Czy to pierdzi? – recenzja
U każdego kilkulatka nadchodzi taki etap rozwoju poczucia humoru, kiedy kupa, pupa i gluty to największy hit.
Rodzice zwykle nie przepadają za tą fazą, są nią zażenowani, nie do końca wiedzą jak reagować.
Tymczasem humorystyczne zainteresowanie fizjologią u dziecka to dobry moment, żeby troszkę tą fizjologię i u siebie, i u dziecka odczarować.
Co psycholog może dla mnie zrobić?
Bardzo lubię moją pracę. Jeśli jednak miałabym wskazać, jakie można napotkać w niej trudności to chyba w czołówce byłoby panujące przekonanie, że psycholog posiada specjalnego pilota, że potrafi znaleźć odpowiedni guzik, żeby wyłączyć niepożądane zachowania u dzieci.
Choć sama czasem marzę o takim złotym, uniwersalnym środku, który rozwiązałby trudności, to niestety muszę Was zasmucić, bo ani psycholodzy, ani nikt inny go nie posiada.
Co podarował mi syn?
Dawno, dawno temu żył sobie nieustraszony chłopiec…
Nie wadziła mu niepogoda, nie przeszkadzał deszcz, ani wiatr.
Nie zważał na przeciwności, przeszkody i wszystkie ‚nie’, rzucane mu pod nogi przez innych.
Gdy się smucił, to całym sobą. Gdy się cieszył, śmiał się w głos. A gdy ktoś go krzywdził, krzyczał, kopał i wierzgał. Bronił się ze wszystkich sił.
Słuchał swoich pragnień. Słuchał potrzeb i marzeń. Choćby nie wiem co, słuchał siebie.
Dawno, dawno temu taki chłopiec albo taka dziewczynka żył/a w każdym z nas…
Czy warto przepraszać dzieci?
Mieliśmy wczoraj z Ignacym bardzo intensywny dzień. Wstaliśmy bardzo wcześnie i przeszliśmy spore odległości w bardzo ciepłej pogodzie. Pod koniec dnia byliśmy oboje wykończeni.
Ignacemu brakowało już zasobów na wszelką regulację, zrozumienie czy współpracę. Mi zaś brakowało zasobów, żeby ten jego brak zasobów zaopiekować.
Neofobia żywieniowa u dzieci
Kiedy Ignacy sam skomponuje obiad… wygląda to z reguły tak, jak na zdjęciu powyżej. Przyznać się, kto jeszcze naiwnie myślał, że jego dziecko będzie jadło wszystko (albo prawie wszystko), jeśli tylko go tego nauczy? A potem przyszła rzeczywistość z kilkulatkiem i sprowadziła nas boleśnie na ziemię.
O zmęczonym rodzicu słów kilka
Mieliśmy wczoraj trudną sytuację. Wymagała naprawdę dobrze przemyślanej i rozsądnej rozmowy. I udało się, zachowałam spokój, mimo że temat był dość nerwowy.
W takich chwilach czuję dumę i satysfakcję. Cieszę się każdym takim małym sukcesem w rodzicielstwie.
Nawet jeśli jednego dnia to łagodzenie trudności, a innego to, że w ogóle dotrwaliśmy do jego końca.