Kochany Synku, zniszczyliśmy Ci planetę

  Bardzo chętnie wskazałabym teraz mojemu dziecku wszystkich tych złych, którzy są za to odpowiedzialni. Opowiedziałabym, że zobacz ona robi to, a on tamto i stąd nasze problemy. Tylko, że to znowu byłaby nieprawda. Bo to nie jakaś bliżej nieokreślona ona, czy on. To niestety my wszyscy. Ja, ty i każdy z osobna. Nie dbaliśmy o Ziemię należycie. Traktowaliśmy naszą planetę i jej dobrodziejstwa, jakby były nam dane raz na zawsze. Każdy z nas, mniej lub bardziej świadomie, przyczynia się do powolnego, ale zauważalnego niszczenia naszej planety. Próbuję to mojemu synowi tłumaczyć. Nie jest to łatwe, bo widzę, że ten temat go często przerasta. W jego małej główce nie mieści się bezmyślność i okrucieństwo ludzi. Nie mieści się, że ktoś może świadomie naturę niszczyć i nie chcieć tego naprawić. Dzieciom trudno też jest pojąć powiązania między naszym postępowaniem i nawykami, a np. poziomem wody w oceanach. Dla maluchów ekologiczne opowieści bywają zupełnie abstrakcyjne. Mimo tego, próbuję. Rozmawiamy, czytamy, oglądamy edukacyjne bajki,  ale czasem też zostawiamy temat, kiedy widzę, że to więcej niż jest w stanie udźwignąć. Wracamy do niego później, kiedy moment i jego gotowość wydaje się odpowiedniejsza. Bo bardzo nie chcę porzucać tematu na zawsze. Czuję się w obowiązku opowiedzieć mojemu dziecku, co dzieje się z naszym środowiskiem i dlaczego tak jest. A przede wszystkim, co my możemy już teraz, codziennie robić, aby spróbować to zatrzymać. Czuję się współodpowiedzialna za niszczenie naszej planety. Siedzimy w tym wszyscy. Dlatego tak bardzo pragnę, aby mój syn potrafił o nią dbać, aby wiedział, że można inaczej. Można chodzić do sklepu z własną siatką, nie pakować warzyw w plastik i pić wodę z bidonu. Można nie jeść mięsa i korzystać z publicznego transportu. Można robić wiele małych rzeczy, które zebrane razem pomogą nam ratować środowisko. Czuję się odpowiedzialna za to, co robimy Ziemi i za to, co robimy naszym dzieciom. Wszak to one będą w tym świecie żyć. To ich przyszłość stoi pod znakiem zapytania. Dlatego wybacz synku, że nie mogę obiecać Ci przyszłości. Prawda jest taka, kochany synku, że zniszczyliśmy Wam planetę. I nie wiem, czy uda nam się ją naprawić. Spodobał Ci się ten tekst? Uważasz, że ktoś jeszcze powinien go przeczytać? Śmiało, podaj go dalej! Dziękuję za Twoje odwiedziny na stronie! Chcesz być na bieżąco? Polub mój profil na Facebooku lub Instagramie i nie przegap żadnego wpisu!